“Με το Διόνυσο έχει σχέση και ο ζεϊμπέκικος χορός. Σχετίζεται με τους δυο θεούς, το Δία (Ζευς) και τον Διόνυσο.

Στο περιοδικό «Δαυλός» (τ. 197, Μάιος 1998) ο Γ. Λ. Παπακωνσταντίνου στο άρθρο του με τίτλο «Ο Ζεϊμπέκικος χορός – Ο Ζευ – Βακχικός των πανάρχαιων χρόνων»
 γράφει  μεταξύ των άλλων:
«Ο Ζεϊμπέκικος είναι πανελλήνιος χορός… Ανήκει στους αποκαλούμενους ρεμπέτικους ρυθμούς (ρεμπέτικος, παραφθορά της λέξης ρεμβαστικός – ρέμβω ρεμ βάζω…)….
Ο όρος ζεϊμπέκικος είναι απόλυτα εναρμονισμένος με τους χαρακτήρες .

Οι χαρακτήρες αυτοί περικλείουν τον βακχικό του ρεμβαστού (ρεμπέτη) με το αυστηρό και ανδροπρεπές των κινήσεων του χορευτή…

 Η λέξη προέρχεται από συμπαράθεση των ονομάτων Ζευς και Βάκ­χος και την κατάληξη -ικός – Ζευ-βακχικός. Το πρώτο συνθε­τικό υπαινίσσεται το αυστηρό, το επιβλητικό του πατέρα των θεών και το δεύτερο το διασκεδαστικό, το παυσίλυπο του θε­ού του οίνου…
Τα ρεμπέτικα τραγούδια κατά το σκέλος των στίχων σε πλήρη αρμονία με τη μουσική και το ρυθμό περιγρά­φουν τις καταστάσεις εκείνες που απαλύνονται, ανακουφί­ζονται ή  υπερνικώνται δια της ρέμβης*.

* ερωτική απογοήτευση, αχαριστία κοινωνική αδικία…»